Een paar ondergewaardeerde artiesten… in hun eigen groep

Wanneer in een groep het talent beter verdeeld is dan de waardering, leidt dit vaak tot onrecht en frustratie. Hier een overzichtje van artiesten die zelfs binnen hun eigen groep heel slecht werden begrepen.

Dennis Wilson

The Beach Boys

Van de vijf beach boys die over de geneugten van het surfen zongen, was hij de enige die het echt deed. Dennis, het groepslid met het meeste sexappeal, krijgt de rol toebedeeld van wisselvallige muzikant, van wie alleen het uiterlijk ertoe doet. Vooral geen opschudding veroorzaken, is het parool. Hij komt zelfs niet in opstand als de anderen studiomuzikanten inhuren om zijn drumpartijen te spelen. Toch schuilt er in de drummer een ongekend componeertalent. 'Op een dag zat ik op de trap tijdens een soundcheck', vertelt vriend en tourmuzikant Daryl Dragon, 'en hoorde ik een schitterende melodie op de piano. Ik keek op en zag dat het Dennis was. Ik was geschokt, ik wist niet dat hij ook piano kon spelen.' Helaas gaf zanger Mike Love er de voorkeur aan de creatieve ambities van de drummer in de kiem te smoren om zelf zijn stempel te kunnen blijven drukken. Gitarist Al Jardine erkende hun ongelijk uit naam van de Beach Boys: 'In de rockwereld werd hij niet onderschat. Alleen binnen zijn eigen groep…'

Mick Taylor

The Rolling Stones

In 1969 krijgt de jonge gitarist Mick Taylor, dan 20 jaar oud, de zware opgave toebedeeld de tragisch om het leven gekomen Brian Jones te vervangen. Toch slaagt hij daarin met verve en draagt bij aan het versterken van de blues-achtergrond van de Stones op Exile on Main Street en Sticky Fingers. Maar Keith Richards en Mick Jagger zijn niet bereid om hun invloed op de groep met hem te delen. Ze gaan de strijd met hem aan over de credits voor de nummers en beroven de jonge muzikant van songs waarvan hij co-auteur is, zoals Moonlight Mile en Tops. De zaak wordt in de rechtbank beslist en de voormalige vrienden leggen het pas in 1981 weer bij.

Rick Wright

Pink Floyd

De ego's en de creativiteit van David Gilmour en Roger Waters hebben toetsenist Rick Wright belemmerd, maar hij heeft Pink Floyd wel degelijk laten profiteren van zijn buitengewoon sterke melodische gevoeligheid en zijn intelligente positionering binnen het muzikale geheel van de groep. Zo discreet dat hij er onzichtbaar van werd in tegenstelling tot zijn geniale, flamboyante bijdragen op zijn instrument op The Great Gig in the Sky of Us and Them of zijn zangpartij in Times, Echoes of Astronomy Domine, is hij vaak onheus bejegend. Voor 'Animals' is hij niet eens in de credits vermeld. Erger nog, zijn verhouding met Waters werd zo beroerd dat hij is weggestuurd tijdens de opnames van 'The Wall', en ironisch genoeg als werknemer weer binnengehaald voor de erop volgende concerten! Maar er is een moraal aan dit verhaal, want het in elk opzicht gigantische spektakel wordt een financieel debacle en hij is de enige die er mee wegkomt!

Glen Matlock

Sex Pistols

Datzelfde lot trof Glen Matlock, de bassist van de Sex Pistols. Een van de oprichters van de punkgroep is in feite de enige die kan componeren en de manager, Malcolm McLaren, ziet hem als de enige die in staat is om iets muzikaals te halen uit deze groep rebellen. Maar naar mate Johnny Rotten zich meer gaat manifesteren als zanger en leider van de groep, neemt zijn invloed af en hij wordt uiteindelijk zelfs uit de band gegooid. De andere leden bieden hem - uit de goedheid van hun hart - aan te blijven, maar als sessiemuzikant. Glen, die dit als een belediging opvat, weigert dit categorisch. Hij wordt vervangen door Sid Vicious, die veel meer is gekozen vanwege zijn opstelling dan om zijn muzikale competenties...

George Harrison

The Beatles

George Harrison, die de bijnaam 'The Quiet One' ('de rustige Beatle') kreeg, was het jongste en meest bescheiden lid van de band, maar beslist even talentvol als zijn kameraden. Toch was het moeilijk voor hem zijn plek te veroveren ten opzichte van een creatief duo als John Lennon en Paul McCartney. Hij slaagde er maar moeizaam in zijn composities op de albums te krijgen. Toch getuigen die allemaal van een onmetelijk talent en sommige ervan worden klassiekers: Something, Here Comes the Sun, While My Guitar Gently Weeps. Wat leidde tot ongelofelijk veel frustratie en na opheffing van de Beatles tot het uitbrengen van een… driedubbel-lp! De betrokkene zei er zelfs met een beperkt gevoel voor poëzie over: 'Ik heb me gevoeld als iemand die jarenlang verstopt zat en plotseling aan de diarree raakte…' Gelukkig bestaat er nog gerechtigheid: hij verslaat met All Things Must Pass de albums van andere ex-leden door in heel wat landen op nummer één te komen.

Gepubliceerd op: 5 november 2017